Człowiek tyle czasu wpisu nie wrzucił a gratisy dla blogierów dostaje! Skandal! To wydaje się być ostateczna sugestia aby wrócić do tego od czego się zaczynało swoją przygodę z piwem, prawda? Podziękowania dla Browaru Grodzisk do kopnięcia mnie w tyłek abym sobie rozprostował paluchy i zaczął stukać w klawisze. Podnosząc do buzi piwo. I je pijąc, co nie.
Dawno, dawno temu, temu nie lubiłem wędzonek. Jak tak sięgnę to tyłu mojej piwnej sensorycznej pamięci, to czysto i klarownie pamiętam swoje pierwsze grodziskie w życiu. To było Grodziskie 2.0 od Pinty. I jak zwykle - wyobraziłem sobie jak to piwo może smakować, a jak już otworzyłem to poległem. Przyznaję się - całe wylałem do kranu. Potrzebowałem nieco ponad roku, aby się przekonać do tego stylu. Przełomem okazało się Smoked Cracow by Night z Pracowni Piwa. Ah cóż to było za smakołyk! I w dodatku namówił mnie do niego Kamil Kowalewski - naczelny polski wielbiciel grodzisza. Powiedział wtedy coś w stylu "Spróbuj ciemnego grodzisza od Pracowni, jak Ci nie posmakuje, to oddam Ci pieniądze". Nie musiał oddawać.
Ale co dzieje się w dzisiejszym wpisie to już coś innego. Mamy tutaj dwie wersje piwa grodziskiego. A w zasadzie to imperialnego grodziskiego, bo klasyczny styl piwa pochodzącego z Grodziska Wielkopolskiego jest piwem lekkim - ok. 3% alkoholu, mocno wędzonym oraz z tego co mówią zapiski historyczne mocno chmielonym. Tutaj parametry obu piw są znacznie podkręcone, oba warianty cechuje zawartość alkoholu w okolicach 7%. Czyli ponad 2 razy więcej niż baza. Jedno uwarzone w UK z browarem Marble, drugie w PL z browarem Live Oak Brewing. No dobra, sprawdźmy z czym to się je.
Wygląd
Grodzisk: Dosyć ciemne w kolorze, choć baza słodowa może robić swoje. Piana biała, zbita. Jest OK
Marble: Dużo jaśniejsze i klarowniejsze, piana wydaje się być także mocniejsza bo bez mieszania szklanką dłużej zostaje. Wygląda ładniej. Póki co 0:1
Aromat
Grodzisk: niewielka wędzonka, po ogrzaniu już intensywniejsza, uciekająca w mojej opinii bardziej w wędzoną polędwicę, przewija się też nieco karmelowych nut kojarzących się z cukierkami Werthers Orginal (choć nie wydaje mi się żeby był to diacetyl).
Marble: wędzonka w tym przypadku jest intensywniejsza i dużo "czystsza", przywodzi na myśl dymu z ogniska w połączeniu z tłuszczem kapiącym na rozżarzone drewno. Dominuje i poza nią nie ma w zasadzie nic innego do wychwycenia. Po ogrzaniu intensywne stają się nuty chmielowe uciekające w cytrusy. Fajnie, choć dosyć mało stylowo ;)
Smak
Grodzisk: pierwsza faza to spora słodycz, zaskakująco spora jak na takie parametry, ponownie nuty cukierków maślanych, niestety ale jest także ewidentne utlenienie (stąd też ciemny kolor), na finiszu uaktywnia się pełnia słodów wędzonych z dosyć wyraźną, choć krótką goryczką. Alkohol ukryty, choć piwo dosyć szybko zapycha.
Marble: piwo w odbiorze wydaje się być dużo lżejsze i łatwiej pijalne. Wędzoność tutaj zdecydowanie dominuje i jest na pierwszym planie, nieco z tyłu, tak na drugi plan wychodzi solidna podbudowa słodowa z krótką, niewielką goryczką. Po ogrzaniu bardziej zostaje na języku nieco granulatowy, nieco trawiasty posmak. Alkohol kompletnie niewyczuwalny, piwo "wchodzi" jak woda.
Podsumowanie
Zdecydowanie wersja z Marble jest lepszym produktem. Wydaje się być bardziej świeża, rześka i lepiej się ją pije. Zdaje sobie sprawę, że piwa te nie są oparte na tej samej recepturze, a puszka starzeje się dużo lepiej niż butelka (ograniczony dopływ światła), jednak oceniam piwa totalnie neutralnie i jestem po tym względem stanowczy. Fajnie było spróbować obu piw, choć przekonany jestem bardziej do tej lżejszej - historycznej wersji. Jednak taka ciekawostka była przyjemną odskocznią.
__________________________________________________
Wpis powstał dzięki uprzejmości browaru z Grodziska, który podesłał mi puszkę do spróbowania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz